سال هاست در همان شهری زندگی و تدریس می کنم که اصغر فرهادی و محسن امیریوسفی هم در آن جا کودکی و نوجوانی شان را گذرانده اند و با بچه های همان مدرسه ای محشور هستم که اصغر فرهادی هم از همان مدرسه دیپلم رشته ی تجربی را گرفته است.

یکی از شاگردهایم دو تا عکس رنگی کاغذی بر ایم می آورد و می گوید: «آقا اگه گفتی اصغر کدوم یکیه؟» خدای من باورم نمی شود. آن پسرک لاغر با آن عینک گُنده روی چشم هایش که هیچ رقمه با صورت ریزنقش اش جور در نمی آید و توی هیکل های خوش تیپ تر و به چشم آمدنی تر گم شده اصغر فرهادی ست؟! به ش می گویم: « من که باورم نمیشه این اصغر باشه. اصغر که عینکی نیست آخه!

ولی انگار این که ردیف جلو نشسته آقای صفری خودمونه که کامپیوتر درس میده. بذار از صفری بپرسم.» عکس را می برم صفری ببیند. می گوید:« این اصغره دیگه. این هم که کنارش نشسته الان داروسازه. این هم که فلانیه که الان مکانیکی زده. این هم که...» خوب به اصغر نگاه می کنم.

حتی من تو یکی از فیلم هاش بازی هم کردم. ولی چند وقت پیش که تو شهر دیدمش، واسش دست تکون دادم. تحویلم نگرفت. انگار نه انگار!» می گویم: « ای بابا! حواسش نبوده. آخه تو نسبت به این عکس اونقد تغییر چهره دادی که طفلک اصغر نشناخته تو رو. ولی غصه نحور شاید وقتی رفت اسکارشو بگیره از تو هم تشکر کنه که تو اولین فیلم های زندگیش بازی کردی!!!»

این اصغر به قول تو جهانی شده حالا با عکس و تصویر و تفصیلات همه جا در دسترسه ولی من عجیب دل تنگ اون کلاس با بچه های شیطون و پُر شر و شورش هستم. دل تنگ اصغری هستم که وقتی معلم ها حضور غیاب می کردن می گفت:« آقا ما حاضریم.» به صفری چیزی نمی گویم ولی در دل دارم به لحظه ای فکر می کنم که نام اصغر فرهادی را می گویند و او حالا نه در آن کلاس محقر که به گستره ی جهان حاضر است و حرف برای گفتن دارد!

این دو عکس مربوط است به دوران مدرسه ی اصغر فرهادی؛ زمانی که در دبیرستان شهدای خمینی شهر در کلاس دوم تجربی درس می خوانده، به گمانم باید سال 1367 یا 68 باشد.